De enveloppe

Geplaatst op vrijdag 5 augustus 2011 | 6 Reacties

Ze zaten als ratten in de val, liepen al uren rondjes. Toen ze opeens een deur vonden achter in een steeg. Gelukkig bleek deze open te zijn, zo konden ze samen ontsnappen aan hun achtervolgers. Ze hadden geen idee wat er gebeurd was, maar op eens waren zij een doelwit geworden. Ze konden elkaar niet eens, maar hadden al snel door dat ze in het zelfde schuitje zaten. Het was hen, tegen de rest van de wereld leek wel. Hoe en wat was er gebeurd, waarom zij? Wie waren die mannen die achter hen aan zaten?

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Write On Wednesday 55

Geplaatst op woensdag 3 augustus 2011 | 4 Reacties

Horen

Als je goed luisterde dan kon je wind horen, die zachtjes door de boomtoppen waaide. Verder was het helemaal rustig in het bos. Maar het bos was niet verlaten, er zat iemand op een bankje, alleen. Zij zat te luisteren naar de geluiden die de natuur maakte. Dat deed ze wel vaker, ze was ermee begonnen toen haar man overleden was. Ze voelde zich vaak eenzaam, maar in het bos was ze op haar gemak. Misschien was dat omdat ze hier zo vaak met Klaas geweest was. De herinneringen aan hem leken hier het sterkst. In dit bos hadden ze samen heel veel meegemaakt. Klaas had haar hier bij de boom naast de bank, ten huwelijk gevraagd. Het was als de dag van gisteren, alles in dit bos hield het in stand. Op haar weg terug naar huis werd haar aandacht getrokken door een groepje jonge mensen. Ze stonden bij de ingang van het bos pamfletten uit te delen. Ze begon te lezen, en schrok heel erg, de gemeente had plannen het bos om te halen, want er moest een hoge snelheidstrein doorheen lopen. Meer dan de helft van het bos zou hier mee verloren gaan. Ze begon zachtje te huilen, dit kon niet waar zijn, zo’n mooie plek mocht niet gesloopt worden. “Oma, wat is er aan de hand ik hoorde u huilen”, klonk het plotseling. Ze keek op en zag haar kleindochter. “Oma gaat u mee, naar het gemeentehuis, om ze te vertellen dat het bos moet blijven!”

© Aline

Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.

Invalshoek 002 (toegift)

Geplaatst op woensdag 3 augustus 2011 | 6 Reacties

Wat vooraf ging

“Cindy, er is vandaag post gekomen voor je”. Cindy rende de trap af naar beneden, “Post voor mij?” Ze kon het bijna niet geloven, toen ze de enveloppe van moeder kreeg, zag ze gelijk dat het van Duena was. Haar vakantie vriendin was haar dus nog niet vergeten. En dat bekende tevens dat Duena nu ook eindelijk Engels aan het leren was op haar school. Ze besloot de brief gelijk te gaan lezen, ze kon niet wachten en was erg nieuwsgierig. 

Dear Cindy,

How are you today?
I miss you a lot, there is no one in the Hotel.
My father says that this is a quiet season.
How is the weather in Holland?
When do you come and visit me?
Do you miss me too?
Hope you like this gift.

Love Duena.

Lees meer

Categorie: Invalshoek, Verhalen

Woens Wil 17

Geplaatst op woensdag 3 augustus 2011 | 4 Reacties

De ander (deel 6)

Lees eerst deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5

Ze stamelde “Sorry, wat was de vraag precies, ik was er even niet bij, je had vanmiddag niet verteld dat we met zijn drieën uit eten zouden gaan”. Anton stond op het zelfde moment op, en liep op de deur af, ze zag dat hij een man begroette, en dat ze samen deze kant op kwamen. Voor haar stond Chris, de tweelingbroer van Anton. “Sorry Mariska, maar toen ik je vanmiddag zag, moest ik gelijk aan mijn broer denken”. Ze keek hem aan met ogen, van waar heb je het over. “Toen wij jaren geleden emigreerde naar Amerika, had Chris het heel erg zwaar”. Mariska snapte nog steeds niet wat dat met haar van doen had. “Chris had namelijk last van een gebroken hart, hij had geen kans gezien om afscheid te nemen van de vrouw van zijn dromen”. “Sterker zo verlegen als hij is, had hij haar niet eens verteld dat zij zijn ware was”. “Je kunt je voorstellen dat ik het geweldig vond, dat juist zij vanmiddag mijn spreekkamer binnen liep.” “Ik moest gewoon een afspraak maken, sorry dat ik je niet gelijk alles verteld hebt”. Mariska werd heel stil, terwijl drie paar ogen haar aankeken. “Uiteraard laten Eva en ik, jullie tweeën met rust, wel willen we jullie dit diner op onze kosten aanbieden”. Na deze woorden, vertrokken zij inderdaad naar huis. En zo bleven Mariska en Chris met zijn tweeën achter aan tafel.

© Aline

Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier

Categorie: Verhalen, Woens Wil

Invalshoek 002

Geplaatst op dinsdag 2 augustus 2011 | 8 Reacties

Bouwvak – Eenzaam

Het was stil op straat, normaal speelde er op elke hoek wel een paar kinderen. Maar vandaag had Cindy moeite met het vinden van speelkameraardjes. Ze snapte er niets van, er was gewoon niemand te vinden om mee te spelen. In haar eentje spelen vond ze ook niet erg, maar ze was net terug van een drie weekse vakantie. Als enigs kind had ze al geen broertjes en zusjes om mee te spelen. In het hotel waar ze waren geweest, waren verders geen kinderen geweest. Wel had ze met de dochter van de hoteleigenaar kunnen spelen. 

Het was met handen en voeten geweest, zij spraken elkaars taal niet. Cindy was blij dat er tenminste iemand van haar leeftijd had geweest, en ze had besloten dat ze bij thuiskomst iedereen zou gaan opzoeken. Ze mistte de kinderen uit haar buurt, haar vriendinnetjes en vriendjes, waar ze altijd mee speelde. En toch waren de drie weken om gevlogen, en had ze er één vriendin voor het leven bij gemaakt. Eentje met wie ze brieven in het Engels zou gaan schrijven, want dat vak zouden ze beide dit jaar voor het eerst op school krijgen. Dan konden ze elkaar foto’s sturen en vertellen wat ze zo al deden.

“Mama, ik snap het niet, wij zijn net 3 weken weg geweest, nu wil ik dat gaan vertellen, maar er is helemaal niemand”. “Och mijn schat toch”, zei haar moeder. “Weet je dat zit zo, wij zijn dit jaar iets vroeger op vakantie gegaan”. “Dit betekent dat wij geen dure vakantie hadden dit jaar, omdat we niet in bouwvak zijn weg gegaan’. “Wel is het zo dat deze bouwvak net begonnen is, en de meeste van je vriendjes nu pas op vakantie zijn gegaan”. Cindy dacht even na over deze woorden en zei toen: “Mama, kunnen volgend jaar weer gelijk met de anderen op vakantie, want ik mis ze heel erg”.

© Aline

Geschreven voor Invalshoek, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Invalshoek, Verhalen

De piano

Geplaatst op vrijdag 29 juli 2011 | 4 Reacties

Ergens in één van de hoeken, achter in de grote kamer bij haar grootouders, stond al jaren een grote zwarte vleugel. Altijd als ze bij haar opa en oma op bezoek was, moest ze even op de kruk ervoor gaan zitten. Niet dat ze ook maar een enkele noot kon lezen, laat staan dat ze wist hoe ze op deze piano moest spelen. Het verbaasde haar keer op keer, dat er nimmer een laagje stof op lag. Dat het er uit zag alsof er dagelijks gespeeld werd, terwijl ze zeker wist dat er niemand meer op speelde. 

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Schrijfveren 004

Geplaatst op woensdag 27 juli 2011 | 10 Reacties

Een springtouw

Op het schoolplein stond ze vaak toe te kijken, stil verborgen in een hoekje. Ze keek naar de meiden die een paar klassen hoger zaten. Die deden allerlei spelletjes die zij ook graag zou willen spelen. Maar het enige dat zij bij zich had was een springtouw. Niet zomaar een springtouw, maar een oud springtouw, dat nog van haar moeder was geweest. En mama had haar van de week verteld, dat oma ook nog met dit springtouw gespeeld had. Eigenlijk zou het in een museum thuis horen, maar ze waren er zo zuinig mee om gegaan. Dat Lea het gekregen had, maar blij was ze er niet mee.

Lees meer

Categorie: Schrijfveren, Verhalen

Woens Wil 16

Geplaatst op woensdag 27 juli 2011 | 2 Reacties

De vergissing (deel 5)

Lees eerst deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4

Ze staarde nog een laatste keer in de spiegel, alles zag er perfect uit. Ze liep naar buiten en startte de auto, over een paar tellen zou ze tegenover Anton zitten. Ze had zoveel vragen voor hem, en hij zou er minstens zoveel haar hebben. Mariska was te vroeg, maar ze besloot alvast naar binnen te gaan, en wat te drinken in de bar. Hij zou haar gerust niet heel lang laten wachten. Maar daar aan de bar zat Anton, met een andere vrouw. Anton liep gelijk op haar af, en stelde deze andere vrouw voor als zijn vrouw Eva. Dit was echt heel raar, hier had ze totaal niet opgerekend. Maar Anton liet geen ruimte over om nadenken. “Zo dames zullen we samen aan tafel gaan, dan kunnen we gezellig praten”. “Mariska hoe is je leven verlopen nadat ik weg gegaan ben?” Mariska was echter nog zo onder de indruk van zijn vrouw, ze kon het niet uitstaan, dat ze gewoon maar aangenomen had dat hij nog vrijgezel zou zijn. Maar ze snapte niet dat hij helemaal niets over zijn vrouw gezegd had. Hij had haar dat toch minimaal vanmiddag kunnen vertellen. Toen ze samen de afspraak maakte om hier heen te gaan. Aangezien beide paar ogen op haar gericht waren, had ze door dat het haar beurt was om iets te zeggen.

© Aline

Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier

Categorie: Verhalen, Woens Wil

Word Exact 300 – 8

Geplaatst op maandag 25 juli 2011 | 33 Reacties

Verstoppen

Hij gluurde naar buiten, heel voorzichtig zo dat niemand hem zou zien. Buiten stonden veel politieagenten hem op te wachten. Dit ging niet goed zo, dacht hij. Iemand moest hem verraden hebben, het kon niet anders. Hoe kwamen die agenten anders daar. Hij had geen idee hoe lang hij buiten het zicht van deze goed getrainde ogen kon blijven.Hij pakte de telefoon en besloot zijn neef te bellen. Als iemand hem hier uit kon halen was het Rico wel. Echter alles was hij kreeg was een voicemail box. Hij liet een boodschap achter, in de hoop dat deze op tijd zou aankomen. Geen twee minuten later ging de telefoon, hij vertelde Rico over zijn situatie. Maar deze leek hem niet zo te willen helpen. “Andre, wat heb ik je nou gezegd de vorige keer, ik kan je niet steeds blijven helpen”. “Je had beloofd voorlopig geen inbraken meer te doen”. “Hoe kan je nu zo stom zijn om het hele korps op je hielen te hebben?” Dit was niet het soort hulp wat hij nou nodig had. Hij had niet iemand nodig die hem ging vertellen dat hij fout was geweest. “Andre je bent toch wel zo slim geweest om het spul goed op te bergen he?” “Als ze je pakken met de hele handel dan ben je helemaal de klos, en kan zelfs je advocaat je niet meer helpen”. “Zeg Rico heb je nog meer vragen voor me, of heb je een oplossing”. “Natuurlijk heb ik geen spullen bij me, hoe kom je op het idee dat ik ook maar iets gedaan heb?” Het volgende moment hoorde hij hoe een deur ingetrapt werd, en de politie kogels los liet. Hij hoorde iemand smeken voor zijn leven. En hij begreep opeens dat hij niet degene was die gezocht werd.

© Aline

Geschreven voor Word Exact 300, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, WE-300

Startsein

Geplaatst op zaterdag 23 juli 2011 | 14 Reacties

Als alle papieren op tijd terug komen, dan hebben ze het eindelijk voor elkaar. Dan zijn ze de nieuwe eigenaren van hun eigen hotel. Een droom die ze al heel lang samen hadden gehad. De laatste tien jaar hadden ze het over niets anders. Niet dat ze maar één keer gedacht hadden dat het ze zou lukken. Nog vijf uur en dan zouden ze het zeker weten. Maarten, Niels en Patrick konden het haast niet geloven. De drie vrienden zouden het eindelijk gaan maken. Daar waren ze het gezamelijk over eens. De komende paar uur zouden zwaar zijn, maar de makelaar had goede hoop, dat zij het beste bod gedaan hadden.

Lees meer

Categorie: Assyke´s schrijfopdracht, Verhalen

Vergissing

Geplaatst op vrijdag 22 juli 2011 | 6 Reacties

In het donker was ze thuis gekomen, ze was zo moe dat ze gelijk was gaan slapen. Om de volgende ochtend wakker te worden in het verkeerde bed. Nu was dat op zich geen probleem ze had al snel door dat ze in de kamer van haar broer was beland. Kennlijk had ze iets te diep in het glaasje gekeken. Maar er was wel een ander probleem, er lag namelijk iemand naast haar. Ze schrok en pakte snel haar spullen bij elkaar. Ze wilden gewoon weg niet weten of het haar broer was, die daar in het bed lag.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Schrijfveren 003

Geplaatst op donderdag 21 juli 2011 | 6 Reacties

Op blote voeten

Op blote voeten loop ik door over het strand langs het water. Ik voel het zand tussen mijn tenen. En vergeet even alles en iedereen om me heen. Ik voel me vrij daar bij het water op mijn blote voeten. Ik voel dat ik leef, en dat ik de hele wereld aan kan. Ik geniet van de zon die danst op mijn lichaam. Ik geniet ook van het zuchtje wind, dat mijn haren doet wapperen. Heerlijk mij zelf zo één met de natuur om me heen te voelen.

Lees meer

Categorie: Schrijfveren, Verhalen

Write On Wednesday 54

Geplaatst op woensdag 20 juli 2011 | 4 Reacties

Doen

De laatste tijd voelde hij dat zich zelf niet was, dat hij uit zijn doen was. Het waren dan ook een paar hele zware weken geweest. Eerst had hij bezoek gehad van zijn tante, die hem vertelde dat zij niet lang meer te leven had. Nog geen week later mocht hij de begravenis al gaan regelen. Een zware taak, omdat de familie jaren geleden uit elkaar was gevallen. Dit betekende tevens dat hij een bezoek zou moeten brengen aan zijn ouders. Om hun in te lichten over haar dood, en hoe hij alles geregeld had. Zijn ouders waren zeer verrast dat hij na al die jaren opeens op de stoep stond. Een gesprek was hij niet snel zou vergeten, zwaar na zoveel jaar. Maar het had tevens goed gedaan om ze te zien, en om te weten dat het met hun goed ging. Vorige maand was hij van baan veranderd. Niet omdat hij zijn oude baan niet meer leuk vond. Nee, hij was ontslagen, en was gelijk gaan handelen. Een super leuke baan had hij er aan overgehouden. Welliswaar een zware baan, en hij moest nog veel leren. Nu hij zo nadacht werd het tijd even tot rust te komen. Alles een plek te geven, en daarom besloot hij vanavond te gaan stappen. Hierdoor zou hij vast zijn gedachten weten te verplaatsen en kunnen vullen met leukere dingen. De volgende ochtend vond hij een telefoonnummer geschreven op zijn hand. Hij had geen idee van wie het was. Zou hij het doen, het nummer bellen?

© Aline

Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.

Woens Wil 15

Geplaatst op woensdag 20 juli 2011 | 6 Reacties

De tandarts (deel 4)

Lees eerst deel 1, deel 2 en deel 3

Op het zelfde moment draaide de tandarts zich om, en ze had gelijk het was Anton. Hij deed zijn mond open om haar nogmaals naar binnen te roepen. Maar voor hij iets had kunnen zeggen, deed hij zijn mond alweer dicht. Voor hem stond niemand minder dan Mariska. Hij en zij hadden jaren lang bij elkaar in de klas gezeten. Ze waren zelfs een setje geweest. Totdat zijn ouders besloten te emigreren naar Amerika. Ze hadden nog wat brieven gewisseld, maar waren daarna al het contact verloren. Hij was nu net weer twee maanden in Nederland, ongelovelijk dat juist zij nu voor hem stond. Mariska zag, dat hij, het als herinneringen ophaalde. Ze liep op hem af, en gaf aan dat ze veel pijn had, of hij haar daar eerst mee kon helpen. Daarna zouden ze kunnen bijpraten over de tijd dat ze elkaar niet gezien hadden. Na tien minuten was ze verlost van de pijn, Anton verstond zijn vak prima. “Zo en waar gaan we vanavond uit eten?’, was het eerste wat hij vroeg toen hij klaar was. “We hebben inderdaad heel veel bij te praten’, antwoorde ze.

© Aline
Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier

Categorie: Verhalen, Woens Wil

Word Exact 300 – 7

Geplaatst op zondag 17 juli 2011 | 12 Reacties

Drukken

Met een groep van acht vrienden waren ze dit jaar op vakantie gegaan. Zes jongen en twee meiden. Al hadden de ouders van de laatste twee wel even bezwaar gemaakt. Maar ja, hoe wil je twee jonge meiden van twintig nog tegen houden? Precies dat lukt niet, daarnaast deze vrienden groep was zo hecht. De jongens zouden de meiden gerust overal voor beschermen. Dus konden ze beter alle goede zorgen meegeven. Zodat ze een onvergetelijke vakantie zouden hebben. Als verrassing kreeg één van de jongens vlak voor de vakantie een digitale camera, met een boekje dat precies uitlegde hoe je alle knoppen moest gebruiken. De reis zelf verliep vlot, en de kamers waren prachtig. Ze hadden gezamelijk één huisje met vier slaapkamers. Het uitzicht was werkelijk prachtig. Vanaf hun kamer hadden ze prachtig uitzicht over de bergen, het meer, het was echt adembenemend.  Deze zomervakantie gingen ze echt een hoop lol beleven. Watersporten, lekker zonnen, tripjes maken naar de verschillende steden en wat cultuur opsnuiven. Leuke foto’s en filmpjes maken voor als ze weer thuis waren. En het belangrijkste ze zouden zich elke avond in het uitgaansleven gaan begeven. Hier waren immers geen ouders, dus ze konden doen en laten wat ze wilden. Zelf bepalen hoe laat ze thuis kwamen, kortom zich helemaal vrij voelen. Alles verliep prima, ze hadden het reuze naar hun zin. Veel leuke dingen gedaan en nieuwe mensen leren kennen. Genoten van het lekkere eten en de coctails. En de plannen voor een nieuwe vakantie volgend jaar hadden ze zelfs al gemaakt. Ze kwamen dan ook vol verhalen weer thuis bij hun ouders. Ze wilden gelijk alles vertellen wat ze hadden meegemaakt de afgelopen twee weken. Het enige wat de meiden raar vonden was telkens wanneer der afgewassen moest worden, hadden ze jongens nergens kunnen vinden.

© Aline
Geschreven voor Word Exact 300, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, WE-300

De rechter

Geplaatst op vrijdag 15 juli 2011 | 6 Reacties

Met een grote donderslag kwam de hamer neer op de desk voor de rechter. “Orde, orde, ik meen het mensen”. “Ik zeg het voor de laatste keer, wie me nu nog in de rede valt, die stuur ik gelijk door naar de gevangenis”. “Zijn jullie helemaal gek geworden?” Het werd heel even rustig men keek naar hem op, en toen gingen ze allemaal als nog door. De rechter werd er gek van, deze zaak had zo eenvoudig geleken. En nu was het een grote chaos in zijn rechtzaal. “Als het nu niet heel snel stil wordt, dan laat ik jullie allemaal opsluiten”.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

One-o-One 001

Geplaatst op donderdag 14 juli 2011 | 6 Reacties

Alleenstaand

Het viel niet mee om een alleenstaande moeder te zijn. Nooit had ze eens spontaan tijd voor leuke dingen. Haar hele leven bestond sinds kort uit de zorg voor haar kinderen, en daarnaast werken, eten en slapen. Veel meer was er niet, ze was alle vriendinnnen uit het oog verloren. Waarschijnlijk omdat iedereen achter haar ex stond. Zij was degene die hem in de steek had gelaten en de kinderen had meegenomen. En dat laatste namen ze haar kennelijk nogal kwalijk. Niemand had aan haar gevraagd waarom ze weg gegaan was. Niemand wist het geheim dat zij met zich meedroeg.

© Aline
Geschreven voor One-0-One, ook mee doen lees de spelregels

Categorie: One-o-One, Verhalen

Woens Wil 14

Geplaatst op woensdag 13 juli 2011 | 16 Reacties

Haast (deel 3)

Lees eerst deel 1 en deel 2

Na 10 minuten kwam de assistente weer terug gelopen. “Mevrouw, ik heb het voor elkaar u kunt vandaag nog terrecht bij meneer van de Plas. Ik zal u het adres geven, eigenlijk zou hij al sluiten maar als u er met een half uur kunt zijn. Dan is hij er speciaal voor u nog”. Ze bedankte de assistente en nam het blaadje met de aanwijzingen mee. Ze haaste zich naar haar auto, want deze tandarts zat echt aan de andere kant van de stad. Een half uur was echt veel te krap, en normaal zou ze het echt niet gehaald hebben. Maar ze kende de straat waar ze moest zijn. En aangezien ze haar hele leven hier al woonde de stad ook goed. En zo stond ze 25 minuten later voor de tandartspraktijk. De deur stond open en ze ging snel naar binnen. De tandarts stond al op haar te wachten werd haar verteld door een vriendelijke vrouw achter de balie. Echter ze bleef stokstijf staan, in de deuropening, toen zij hem hoorde zeggen dat ze verder mocht komen. Nee, dacht ze dit kan niet waar zijn. Dit is Anton, Anton van der Plas.

© Aline
Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier

Categorie: Verhalen, Woens Wil

Schrijfveren 002

Geplaatst op woensdag 13 juli 2011 | 2 Reacties

Hersenschimmen

Lange tijd bleef het stil, ze moest lang nadenken over hetgene dat de dokter zojuist tegen haar gezegd had. “Dus u wilt zeggen dat ik het me allemaal maar vebeeld?” “Dat ik ziek ben, nou ja in mijn hoofd?” “Dat ik dingen zie die er helemaal niet zijn?” Nu was het zo dat Jill een hele grote verbeelding had gehad, als jong meisje. Haar moeder had het altijd grappig gevonden als Jill weer eens uren op haar kamer van alles aan het beleven was. In die tijd dacht ze vast dat haar dochter er overheen zou groeien. Daarnaast was het het vrij handig omdat Jill enigst kind was, en zich altijd leek te vermaken. Haar moeder zou vast weten hoe ze dit gesprek beter kon af doen.

Lees meer

Categorie: Schrijfveren, Verhalen

Schrijvers plek

Geplaatst op vrijdag 8 juli 2011 | 10 Reacties

Ergens op een afgelegen plaats, ver weg van de bewoonde wereld. Daar waar je niemand meer verwachtte, juist daar lag een heel mooi dorp. Aan het einde van het dorp was een weg de bergen in. En zelfs op het einde van deze weg, stond op eens een huis. Verscholen tussen de bomen, en je moest goed kijken. Maar de weg leidde je tot aan de voordeur. Het huis was in vervallen staat, en had nodig een nieuwe eigenaar nodig die de woning eens grondig onder handen zou nemen. De advertentie had niet gelogen, inderdaad een klus voor iemand met twee rechter handen.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Write On Wednesday 53

Geplaatst op woensdag 6 juli 2011 | 10 Reacties

Kat(ten)

In haar baan als vrijwilliger bij de dieren ambulance was ze al veel dingen tegen gekomen. Mensen rommelden wat aan met hun huisdieren, ze werden soms gewoon vergeten. En dan waren er nog de vele aanrijdingen, die volgens haar voorkomen konden worden. Als de gemeente nu eindelijk eens nieuwe borden ging plaatsen, met een beperkte limiet erop. Vanavond was het erg druk, toen al voor de vijfde keer een alarm binnen kwam. Een kat in de boom, oeps een klassiek verhaal, die ze niet al te vaak meer tegenkwamen. Ze tikte haar collega aan, en gingen samen op pad. Al snel hadden ze de juiste boom gevonden. En nog geen vijf minuten later lag de kat al in de armen van zijn baasje. Voor ze het wisten kwam er nog een alarm binnen, en ze snelden er heen. In het huis vonden ze maar liefst achten katten, in allerlei soorten, kleuren en rassen. Het baasje, een oude vrouw van ergens in de zeventig, was aan het demiteren, en zo te zien waren de katten al in geen weken goed onderhouden. Ze besloten bij de buren aan te bellen, om meer informatie te krijgen, en de vrouw hulp aan te bieden. Ondertussen hadden ze de basis ingelicht dat er meer ambulances nodig waren om de katten op te halen. Deze avond zou de rest van haar leven blijven herinneren. De zoon van de oude vrouw was de man die nu naast haar aan het altaar stond, aan wie ze straks haar ja-woord ging geven.

© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.

Droom zaak

Geplaatst op vrijdag 1 juli 2011 | 8 Reacties

Na vele berekeningen moest het er dan toch van komen. Ze besloten dat het tijd was om te gaan verbouwen. Het ging al jaren slecht met hun zaak, maar na het zien van de shows op de televisie. Het was of dat, of verkopen, en dat laatste wilden ze echt niet. Al hun geld en tijd was de afgelopen vijf jaar opgegaan aan hun droom. Alleen het terug verdienen ging niet zo als zij gehoopt hadden. In het beginnen liep het als een trein, maar de laatste tijd, waren ze al blij als er tegelijkertijd tien klanten binnen zaten.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

De grote dag

Geplaatst op vrijdag 24 juni 2011 | 6 Reacties

Het is kwart voor zeven, wanneer de wekker voor de tweede keer rammelend afgaat. Sjors slaat de wekker uit, en wil zich omdraaien, maar zijn dekens zijn weg. Megan staat hem van naast het bed aan te kijken. “Kom er nou maar gewoon uit, anders zijn we straks te laat.” Zuchtend en zwijgend besloot Sjors dat hij er dan maar uit moest gaan. Het was inderdaad een grote en belangrijke dag vandaag. Hij kon het inderdaad niet maken om te laat te komen vandaag. Niet op zijn eigen bruiloft, die vanmorgen zou gaan plaats vinden. Waarvoor ze nu nog heel wat moesten regelen.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Write On Wednesday 52

Geplaatst op woensdag 22 juni 2011 | 4 Reacties

Helder

Hoe had ze het zo ver kunnen laten komen, ze had geen flauw idee waar ze was. Veel te diep in het glaasje gekeken, zouden ze thuis zeggen, oftewel ze was stomdronken. Ze had het koud, het was donker, en ze herkende hier helemaal niets. De wijk kwam haar niet bekend voor, de huizen nog minder. Ze hoopte dat ze snel iemand tegen kwam, zodat ze de weg kon vragen. Terwijl ze nadacht over wat ze allemaal had uitgespookt vanavond, botste ze tegen een man aan. Deze man was zo in gedachten geweest, dat hij al een poosje met zijn hoofd naar beneden liep. Hij had haar niet eens zien aankomen, en wilde wat mompelen ter verontschuldiging. Maar ze was hem voor en hij hoorde aan haar stem, dat ze tipsy was. Ze was verdwaald en zo te horen woonde ze nog niet lang hier. Waar woonde ze nou ook alweer, hoe heette die straat, het duurde even voor ze een helder moment had. Bij het noemen van de straat, bestelde hij een taxi voor haar. Hij liet haar weten dat deze er over een paar minuten zou zijn. Hij wilde weglopen maar bedacht zich, hij kon haar daar niet laten staan. Hij wist niet eens of ze wel geld had, hij wist niets van deze mooie vrouw. Een paar minuten later zaten ze samen in de taxi op weg naar haar huis. Hij had besloten vannacht op haar te passen, zo kon zij slapen, morgen zagen ze wel verder.

© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.

Invalshoek 001

Geplaatst op maandag 20 juni 2011 | 16 Reacties

Detail – Plaatselijk

Moe maar voldaan besloot de oude man dat het tijd was om te gaan slapen. Niets vermoedend dat hij in de gaten werd gehouden. Iemand maakte aantekeningen, en hield precies tot in de detail bij wat hij aan het doen was. Belangrijker welke rituelen de man had, hoe lang hij in de badkamer bezig was, hoe lang hij het licht aan liet, hoeveel man personeel nog aanwezig was. De oude man had echt geen idee, dat hij de afgelopen paar dagen gevolgd was. En dat elk klein dingetje dat hij deed, hoe klein detail ook, genoteerd werd.

Aan de muur van zijn kamer, had hij talloze foto’s en aantekeningen hangen van de oude man. Hij wist precies waar de man was geweest en hoe zijn agenda er voor de komende paar dagen uitzag. Van minuut tot minuut had hij alles in kaart weten te brengen. Morgen was de grote dag, de dag waar hij naar toe gewerkt had. Morgen zou hij contact maken met de oude man. Hij wist al precies hoe hij het zou doen.

Bij de kiosk kocht hij een dagblad en liep daar mee nonchalant naar een tafeltje op het terras. Het wachten was op de oude man, die zoals hij wist over exact 10 minuten aan zou komen. Ondertussen bestelde hij een kop koffie, en wachtte rustig op het moment waarop hij de oude man kon aanspreken. Achter zich hoorde hij even later, hoe de man een stoelt achteruit schoof en plaats nam. Hij draaide zich om, stond op en liep gelijk op de man af.

“Goede morgen meneer, heeft u misschien een vuurtje voor me?”  De oude man keek hem een seconde lang recht in de ogen aan. Gebaarde naar zijn personeel dat die op hun post moesten blijven. Om vervolgens een aansteker uit zijn linker jaszak te pakken. Het vuurtje werd door de man aangeboden. Precies op het moment dat hij zijn sigaret in de vlam hield, blies hij gelijktijdig een dodelijke stof richting de oude man. “Bedankt, meneer”, en maakte vervolgens dat hij weg kwam.

De volgende morgen stond er groot in de plaatselijk krant, dat sir Henry was overleden aan een hartaanval, terwijl hij zat te lunchen. Hij keek nogmaals naar de muur, en haalde één voor één het verzamelde materiaal er af. Weer een klus geklaard, zonder dat de verdenking op hem viel. Sterker zonder dat ze door hadden dat hij de dader was, de zoveelste natuurlijke dood. Hij keek nog even om zich heen en verliet even later de kamer. Om deze precies zo achter te laten, zoals hij hem vier weken geleden had aangetroffen.

© Aline
Geschreven voor Invalshoek, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Invalshoek, Verhalen

Word Exact 300 – 6

Geplaatst op zondag 19 juni 2011 | 10 Reacties

MaMagement

Al vroeg sloop ze het huis uit, vandaag was het immers haar vrije dag. Haar man zou de kinderen en het huishouden overnemen. Ze had afgesproken met haar vriendinnen, en wilde graag op tijd zijn, want ze zouden naar Utrecht afreizen, op naar de huishoudbeurs. Haar vriendinnen stonden al klaar en even later zaten ze in de trein op weg naar hun dagje uit. Tweemaal per jaar kwamen ze met hun vieren bij elkaar, en dan gingen ze altijd iets leuks doen. Met al het bijpraten over van alles en nog wat, verliep de reis voorspoedig en kwamen ze al snel aan in Utrecht. Vandaar was het een korte wandeling naar het beursgebouw. Waar ze de schrik van hun leven kregen, het was er zo verschikkelijk druk, dat ze voorlopig nog lang niet aan de beurt waren. Aan de andere kant van de hal zagen ze dat er nog een beurs bezig was de Kamasutra. Ze keken elkaar aan en besloten dat ze best even konden gaan kijken. Dan deden ze dit jaar gewoon twee beursen tegelijk. Ze genoten zichtbaar van alle schaars geklede modelen, leuke speeltjes en lekkers, die ze daar tegen kwamen. En ze besloten zelfs dat ze best op de foto konden gaan. Niets leukers voor hun mannen dan een foto van al hun vrouwen in een leuk mannenblad. Dat ze met ontbloot bovenlijf op de foto gingen vonden ze alle vier wel een spannend idee. “Mam?”, hoorde ze opeens achter haar, en toen ze zich omdraaide, keek ze recht in de blauwe ogen van haar oudste dochter. Ze voelde zich lichtelijk betrapt, maar na een goed gesprek met haar dochter. Gingen ze samen nog eens een rondje over de beurs. Ze had zich het voorlichtingsgesprek heel anders voorgesteld, dit was zoveel leuker dan die van haar. 

© Aline
Geschreven voor Word Exact 300, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, WE-300

Bijzondere ontmoeting

Geplaatst op vrijdag 17 juni 2011 | 6 Reacties

Het was een warme vrijdagmorgen en de kat lag heerlijk te zonnen op de vensterbank. Alice had nog geen idee wat ze vandaag zou gaan doen. Ze had voor het eerst sinds weken een vrije dag gekregen. Normaal zou ze zo’n dag volgepland hebben en zou haar agenda overpuilen van de afspraken die ze op die ene vrije dag had staan. Dit keer had ze eens helemaal niets ingepland, het hele weekend stond er niets op de planning en dat was nieuw voor haar. Ze kon gaan doen waar ze zelf zin in had de komende paar dagen.

Lees meer

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Write On Wednesday 51

Geplaatst op woensdag 22 september 2010 | 2 Reacties

Verjaren

De enige dag in het jaar dat ze niemand wilde zien. Als ze niemand zag kon niemand haar er aan herinneren. Sinds ze achtien geworden was, vierde ze namelijk haar verjaardag niet meer. Niet omdat ze het niet leuk vond om jarig te zijn. Maar het was meer om wat er juist op die dag al die jaren geleden gebeurd was. Dus als mensen haar nu zouden feliciteren, dan zou zij zich alles weer herinneren, en nou ja laten we eerlijk zijn. Dat deed ze nu ook wel, maar ze was liever alleen met haar gedachten. Thuis kon ze makkelijker iets anders gaan doen waardoor ze nergens aan zou hoeven denken. Opeens ging de bel, en voor ze het wist stonden er wat vrienden en collega’s voor haar deur. “Gefelciteerd met je veertigste verjaardag”. Oeps, hier had ze totaal niet opgerekend, en dit was niet wat zij wilde. Ze smeet de deur dan ook met een grote smak dicht. Terwijl de tranen in haar ogen schoten, wist ze dat ze dit echt niet aan kon. Ze rende de trap op naar haar slaapkamer. Het was dan wel tweeëntwintig jaar geleden, maar het auto ongeluk waarbij ze haar ouders verloor, stond nog vers in haar geheugen. En de dader een dronken chauffeur was nimmer gevonden. Totdat ze vorige maand een brief had gekregen dat ze iemand in hechtenis hadden zitten die de aanrijding bekend had. Echter aangezien de zaak inmiddels verjaard was, konden ze niets meer voor haar betekenen, behalve haar op de hoogte stellen.

© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.

Woens Wil 13

Geplaatst op woensdag 15 september 2010 | 4 Reacties

Verzetten (deel 2)

Lees eerst deel 1

Ze schrok hiervan en was even niet in staat om te reageren. “Maar ik verga van de pijn, hoe bedoel je pas volgende week? We zijn nu dinsdag en ik kan zo niet blijven rondlopen een week”. De assistente keek haar begrijpend aan, “Het spijt me ik heb niet eerder een gaatje voor u”. Maar ik heb vandaag toch een afspraak, die heb ik niet voor niets, het is een spoed afspraak omdat er direct iets aan gedaan moest worden”. “Kan ik niet ergens anders terrecht, want dit kan gewoon niet”. Ze was behoorlijk kwaad aan het worden, en vond het geen stijl, dat ze nu nadat ze al zolang had zitten wachten naar huis gestuurd ging worden. Zonder dat de tandarts ook maar even gekeken had. De assistente begreep haar gelukkig wel, en gaf haar het nummer van een andere tandarts. “Deze tandarts is net in de stad komen wonen, wellicht heeft hij nog een plaatsje vrij in zijn agenda”. “Weet u wat, ik bel hem nu gelijk op om te vragen of hij nu nog ruimte heeft”.

© Aline
Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier

Categorie: Verhalen, Woens Wil

Write On Wednesday 50

Geplaatst op woensdag 8 september 2010 | 2 Reacties

Drukken

Vroeger als jong meisje van een jaar of tien had ze vaak staan toekijken. Hoe haar opa bezig was met het drukken van de krant. Knap vond ze dat zoals hij daar al die letters neer lag in voor haar een totaal onbekende taal. Maar als opa klaar was dan stonden er altijd herkenbare letters. Pas jaren later had ze door dat opa alle woorden heel snel in spiegelschrift kon omzetten. En ze bergreep dat er bij het drukken van een krant meer kwam kijken. En dat het eigenlijk heel erg knap was wat opa daar deed. Raar dat ze de laatste tijd zo vaak aan haar overleden opa moest denken. Wellicht omdat de datum van zijn overlijden dichterbij kwam, de dag waarop ze de rest van de familie weer zou zien. Ze had nu veel minder contact met ze dan toen haar grootvader nog leefde. Ze had geen idee waardoor het zo gekomen was, maar het leek erop dat ze niet zo veel meer gemeen hadden. Dat ze allemaal de schone schijn hadden opgehouden toen hij nog leefde. Hadden ze dan echt niets met elkaar gemeen? Was het helemaal over het contact met haar familie? Had ze niets meer tegen hun te zeggen, vond ze het nog wel belangrijk? Eén ding wist ze wel, als ze al heen zou gaan dan zou het voor haar opa zijn. Ze zou even blijven en daarna een smoes verzinnen, om vervolgens haar snor te drukken.

© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, W.O.W.
« terug — verder »