Reality
Geplaatst op vrijdag 3 februari 2012 | 6 Reacties
Het werd stil in de zaal op het moment dat hij, Niels, het podium opliep. In zijn hoofd was dat geen goed tekenen. Geen applaus bij opkomst, was in zijn ogen een afwijzing. Hij pakte zijn gitaar even vast, keek omhoog, en deed even vlug een schietgebedje. Het was nu of nooit, als hij zijn kans niet zou grijpen, dan kon hij maar beter iets anders gaan doen. Hij staarde voor zich uit naar zijn publiek, en begon te spelen en te zingen alsof zijn leven ervan afhing. Alsof ze het wisten begonnen ze op de maat mee te klappen.
Op het zelfde moment aan de andere kant van de stad, zat Paula in de kleedkamer. Ze had haast geen tijd, alles moest snel, sneller, snelst. Het leven van een mannequin was keihard werken. Tussen de shows door, had ze amper tijd om adem te halen. Echter het tempo van deze show, was moordend, zo snel als alles vanavond moest had ze het nog nimmer meegemaakt. Maar er zaten een paar grote belangrijke mensen in de zaal, dus als ze het nieuwe gezicht van elk tijdschrift wilde worden, dan was dit haar kans. Rustig adem halen, en lopen zoals nooit te voren.
Write on Wednesday 67
Geplaatst op woensdag 1 februari 2012 | 4 Reacties
Vertalen
Het was weer zo’n dag, je weet wel zo’n dag waarop alles maar dan ook echt alles tegen zit! Je kent ze wel, het begint al als je van bed komt. Niets gaat goed, alles gaat verkeerd, maar ja, je moet toch er door heen. Dus daar zat ze dan, op haar werk achter haar bureau, even te genieten van haar koffie. Op het moment dat haar chef net binnen kwam lopen. Niet het goede moment, want koffie mag sinds kort alleen in de kantine gedronken worden, om de werkplek schoon te houden. Betrapt dus, dat kon er ook nog wel bij, het lijstje van rampen ging maar door vandaag. Nog geen paar minuten later werd ze al op het matje geroepen. Na haar uitleg, dat ze gewoon even een klein momentje nodig had om tot rust te komen, kreeg ze het verzoek in het vervolg die momentjes niet te hebben als hij in de buurt was. Eigenlijk kon hij zich precies inleven in wat ze gezegd had. Hij had toevallig gisteren zo’n dag gehad, en zijn koffie had veel lekkerder gesmaakt in zijn eigen stoel. Alleen hij was zo slim geweest ervoor te zorgen dat niemand hem zag. “Barbara, kun je me op de hoogte houden van het project?” “Heb jij enige idee hoe ver we zijn met het vertalen van de romeinse geschriften?” “Natuurlijk kan ik dat Nico, we zitten op schema, nog drie weken, en dan hebben we een wederom een stukje geschiedenis bloot gelegd”.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Oma’s vaas
Geplaatst op vrijdag 27 januari 2012 | 15 Reacties
Ze trok de deur zachtjes achter haar dicht, ze was blij dat ze weer thuis was. Wat een rare avond was het geweest, ze had zo naar deze veiling uitgekeken. In de hoop die hele leuke vaas nu eindelijk eens te kunnen bemachtigen. De vaas die vroeger bij haar oma thuis in huis stond, die na haar dood verkocht was. Nou ja haar ouders hadden de woning en complete inboedel in één keer van de hand gedaan. Zonder dat zij maar één ding had kunnen uitzoeken. Vandaag was het weer niet gelukt, dit was al de vierde keer dat ze er naast greep.
Ze wilde dat ze al het geld van de wereld had, maar dan zou het te makkelijk zijn, dus dat was niet de juiste oplossing. Eigenlijk was ze best trots dat ze vele van de spulletjes van haar grootouders weer terug gevonden had. Het was een hobby geworden om ze op te sporen, en dan terug te kopen. Het meeste lukte voor kleine vergoedingen, en soms kreeg ze het zelfs gratis mee, als ze de foto’s van haar oma’s ouderlijke huis liet zien, met alle spullen erin. Haar ouders moesten eens weten wat ze aan het doen was, maar ze had het altijd gezellig gevonden bij haar opa en oma.
Write on Wednesday 66
Geplaatst op woensdag 25 januari 2012 | 11 Reacties
Muziek
Hier moest het zijn, ze had het gevonden. Al snel zag ze dat ze niet de enige was die auditie kwam doen, daarom haalde ze opgelucht adem. Ze zou voorlopig niet aan de beurt zijn, dus kon ze mooi haar zenuwen onder controle krijgen. De rij schoof echter vrij snel door, en voor ze het wist stond ze op het podium, voor haar zaten vijf mensen achter een tafel, die zich voorstelde als de band McLins. Uiteraard wist ze dat al, want zij waren de reden dat ze zo zenuwachtig was, al jaren volgden ze hun favorieten overal, en dat ze nu op zoek waren naar een nieuwe gitarist, was de kans op de jongens eens in het echt te zien. Ze speelde muziek zoals ze nog nooit gedaan had, alsof haar leven ervan afhing. Daarna werd het stil, en verliet ze het toneel, nu kwam het moment van wachten op dat ene telefoontje dat ze haar goed zouden vinden. Maar nog voor ze buiten was, stond één van de jongens al achter haar. Of ze nog een nummer kon spelen, natuurlijk kon ze dat, al hun nummers kon ze dromen, dus dat was geen enkel probleem. Na afloop wilde ze weer weglopen, maar ze hadden unaniem besloten dat zij de baan zou krijgen, ongeacht wie er nu nog zat te wachten om auditie te doen. Haar droomwens ging in vervulling, muziek maken met haar favoriete band, sterker ze was nu zelf één van de leden van de band geworden.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Write on Wednesday 65
Geplaatst op woensdag 18 januari 2012 | 4 Reacties
Test
Ze kon morgen maar beter een voldoende halen, ze had namelijk de hele avond zitten leren voor het examen. Wiskundige formules waren niet haar sterkste kant, maar ze had geen andere keuze. Ze had het vak echt nodig voor haar vervolg opleiding, en erger ze stond er niet zo heel goed voor. Nou ja meer dan dit kon ze niet doen, en op het moment was het bedtijd, dus dit moest gewoon genoeg zijn. Eigenlijk wilde ze niet opstaan toen de wekker af ging, maar nog even al die formules doorlezen, en dan snel door naar school. Het was een moeilijk examen, ze had echt alle tijd nodig, en zelfs dat was nog tekort, twee opgaven had ze onbeantwoord gelaten. En nu zou het minstens een week gaan duren voor ze de uitslag zou krijgen. Morgen nog een laatste examen, maar dat zou een makkelijke worden, want daar hoefde ze niets voor te leren. Eigenlijk ging ze best opgelucht naar huis, vandaag kon ze doen waar ze zin in had. De volgende dag ging ze goed gemutst naar school, tekenen was het vak waarin ze vandaag examen moest doen. Een makkie want ze haalde voor dit vak alleen maar tienen. Echter dat het examen zo anders zou zijn, en ze zoveel vragen voor haar kiezen zou krijgen, die niets met tekenen te maken hadden dat snapte ze niet. Ze wilde tekenen, iets wat ze normaal in de klas deden, elke opdracht kon ze aan maar deze test leek nergens op.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Ontredderd
Geplaatst op vrijdag 6 januari 2012 | 6 Reacties
Hoe het allemaal zover had kunnen komen wist ze niet. Haar vragen bleven lange tijd onbeantwoord, simpel omdat er niemand was om antwoord te geven. Na zware lange dagen klauteren en zwoegen. Met nog veel zwaardere nachten, waarin ze haast geen oog dicht deed, wist ze eindelijk de bewoonde wereld weer te bereiken. Nou ja ze zag wat huizen en klopte aan, maar helaas bleef de deur dicht. Ze had echt hulp nodig ze kon niet nog een nacht buiten verblijven. Een douche, wat eten en een bed, was alles waar ze aan kon denken.
Bij de volgende woning zag ze dat er mensen thuis waren, doordat ze het gordijn open en dicht zag gaan. Ze snelde daar heen en klopte op de deur, zonder resultaat. Ze besloot om achterom te lopen, en daar zag ze een man bezig in de tuin. Ze liep op hem af en vroeg hem om hulp. Toen hij opkeek, zag ze duidelijk dat hij schrok van haar. Al die tijd was ze zich niet bewust geweest van haar uiterlijk, na al die dagen moest ze er inderdaad vreselijk uit zien. Geen wonder dat men de deur niet durfde te openen.
Write on Wednesday 64
Geplaatst op woensdag 4 januari 2012 | 14 Reacties
Eten
Het was het eerste waar ze aandacht als ze wakker werd, en de laatste gedachte voor ze ging slapen. De hele dag door was ze bezig met eten, niet zo vreemd natuurlijk want ze had er haar beroep van gemaakt. Als diëtiste wist ze alles over voeding wat maar nodig wat om haar cliënten zo goed mogelijk te kunnen helpen. Nu denken de meeste mensen bij het horen van haar beroep dat ze alleen maar bezig was met zwaarlijvige personen. Natuurlijk hielp ze deze groep mensen graag bij het afvallen naar een lager gewicht. De meeste van haar klanten waren echter ondervoed. Boulimia en anorexia waren in deze gevallen vaak de oorzaak. Dan was er nog een grote groep die een allergie heeft voor een bepaalde voedingstof. Deze groep mensen kon ze vaak helpen, door te laten zien wat ze in plaats van dat ingrediënt konden gebruiken. Vaak liepen deze mensen vast omdat ze vergaten wat ze wel allemaal konden eten, waren te gefixeerd op wat ze niet hadden. Ze had de leukste baan ter wereld vond ze zelf, veel variatie, en ze werd gewaardeerd om haar kundig advies. Echter de laatste tijd voelde ze zich niet zo lekker, en zo belande ze bij de huisarts. Die na een heel stel vragen al snel de oorzaak gevonden had. “Kijk Anita het is eigenlijk vrij simpel, je bent gewoon zo bezig met het helpen van anderen, dat je je zelf vergeet, elke dag drie maal eten en alles komt goed”.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Blind date
Geplaatst op vrijdag 23 december 2011 | 8 Reacties
“Heb je deze al geprobeerd?” schreeuwde Marloes vanuit de winkel naar Els. Els schoof het gordijn van het pashokje iets opzij, “Nee, want die hebben ze niet in mijn maat”. Waarop Marloes op haar af liep, “Probeer het nou gewoon, want deze lijkt vrij ruim te vallen, en dit is gewoon echt iets voor jou”. Zwijgend nam Els de jurk van haar aan, schoof het gordijn weer dicht hing hem op en staarde naar de blouse in haar hand. Het was echt een geweldige blouse, perfecte kleur en ze zou er perfect uitzien voor haar afspraak met Erik.
“Weet je nog vier jaar geleden die flapdrol die je toen net ontmoet had”, zei Marloes. “Marloes, dat was Mark, ik heb drie jaar met hem samengewoond, hoe kun je hem zo noemen”. “Sorry Els, maar dat is echt hoe ik over hem denk, maar goed vertel me eens wat meer over die date die je vanavond hebt”. Els moest even nadenken, zou ze er wel goed aan doen om alles over hem tegen Marloes te zeggen. Ondertussen bestelde ze nog twee glazen witte wijn. “Marloes het is een blind date zoveel weet ik nog niet van hem, dus je moet nog even wachten.”
Write on Wednesday 63
Geplaatst op woensdag 21 december 2011 | 8 Reacties
Bank
Het was een drukke dag geweest op kantoor. Daarna had ze snel wat boodschappen gedaan en was ze naar huis gereden. Waar ze gelijk begon aan het schoonmaken van de woonkamer, de hal, het toilet en de keuken. Ze had nog wat tijd over, en besloot even in bad te gaan. Heerlijk even ontsnappen aan alle drukte. Want ze moest nog even door vandaag, ze had alles tot in de kleinste details door bedacht. Dit jaar zou zijn verjaardag een dag worden om niet te vergeten. Nog geen kwartier later was ze al weer druk bezig in de keuken met allerlei lekkernijen, waaronder een prachtige verjaardagstaart. Ze had nog drie uur de tijd, en dan zou haar vriend thuis komen. Tijd genoeg om de tafel te dekken en zich om te kleden. Maar dat laatste wel pas als ze bijna klaar was in de keuken. Ze had nu even een uurtje over alles was klaar of stond in de oven. Ze plofte op de bank neer met een tijdschrift en een kopje thee. Van lezen kwam niet veel, ze was veel te zenuwachtig, ze wilde zijn reactie wel eens zien als zij hem straks ten huwelijk zou vragen. Zij was degene die de ring had gekocht, en niet langer wilde wachten, want ze had een paar dagen geleden ontdekt dat hun leven op het punt van veranderingen stond. Er groeide namelijk een klein wonder in haar. Zijn verjaardagscadeau zou het nieuws zijn dat hij vader gaat worden over acht maanden.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Write on Wednesday 62
Geplaatst op woensdag 7 december 2011 | 12 Reacties
Kaart
“Zijn we er allemaal?”, vroeg Jeroen. “Mooi kom op jongens we gaan naar de boomhut”. En zo liep een hele stoet van acht jongens achter elkaar aan door het dorp en even later klommen ze in hun clubhuis. “Ik heb iets zei Jeroen, maar jullie mogen het niet door vertellen”. Onder zijn jas haalde hij een stuk papier vandaan. Niet zomaar een stuk papier, nee het was een schatkaart, terwijl hij het uitvouwde en op de grond lag. Gingen alle jongens in een kring eromheen zitten. “Hoe ben je hier aan gekomen?”, vroeg Henkie. “Ik vond het vorige week in de bibliotheek, het viel uit de jas van een meneer”. “Daarna heb ik hetzelfde boek wat hij net terug gezet had meegenomen, en dat zit in mijn tas”. Zo begon het avontuur, en ze hadden het er super druk mee. Eerst moesten ze achterhalen waar deze kaart precies van was. Daarna was het uitzoeken of ze er ook echt heen konden. Ondertussen hadden ze geen van allen door, dat de man hun in de gaten hield. Hij had de kaart expres laten vallen, om zijn kleinzoon een plezier te doen. De jongens hadden nu echt pas plezier van hun clubhuis, en de boomhut in zijn tuin werd nu eindelijk weer eens gebruikt. Hij en zijn vriendjes hadden er vroeger uren lang in gezeten, en achter dezelfde schat aangezeten. Zij hadden niet kunnen uitvinden waar deze lag, hij hoopte dat ze met de huidige onderzoekmethodes meer geluk zouden hebben.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Sinterklaasfeest
Geplaatst op vrijdag 25 november 2011 | 8 Reacties
“Mag ik, mag ik?” Juf Marleen had het druk deze morgen alle kinderen wilden hun verhaal doen over het weekend. Logisch want ze waren allemaal naar de haven van Dordrecht geweest, naar de Wolwevershaven om precies te zijn. Want daar was de officiële intocht van Sinterklaas dit jaar. Heel leuk dat het zo dicht bij was, maar Marleen vond het niet gepast dat de kinderen zo lang met dit volksfeest bezig waren. Erger dit jaar lagen de lekkernijen al eind augustus in de winkels. Daar moest echt iets aan gebeuren want dat was gewoon niet normaal.
“Juf, juf, ik wil nu vertellen.” Marleen kon niet anders dan ze in de kring zetten en ze allemaal hun verhaal laten doen. Dat betekende twintig keer hetzelfde verhaal aanhoren, en op elk verhaal even vrolijk reageren, alsof het de eerste keer was, dat ze het hoorde. Ze haatte deze periode, en dat als lerares zijnde, ze had gewoon meer met de Kerstman. Dat verhaal vond ze ook wel leuker, de liedjes mooier, de magie die erbij hoorde, ze wilde dat ze al een maand verder waren. Dat al deze poespas achter de rug was.
Write on Wednesday 61
Geplaatst op woensdag 23 november 2011 | 12 Reacties
Inslaan
Het moest nu maar eens over zijn, hij was het zo zat. Elke dag als hij thuis kwam struikelde hij over de boodschappen. Waarom kon zijn vrouw niet gewoon alles in één keer halen. Wat was er aan de hand dat ze elke dag meende naar de supermarkt te moeten. Hij besloot haar er vandaag op aan te spreken. Het antwoord was te simpel voor woorden. “Maar schat het zijn de hamster weken, juist nu kunnen voordelig onze wintervoorraad aan leggen”, zei ze. “Hebben we echt al deze artikelen in deze hoeveelheden nodig?”, vroeg hij voorzichtig. Want 20 pakken koffie, 20 pakken thee, 40 pakken koek, en ga zo nog maar even door, vond hij behoorlijk overdreven, ze waren maar met zijn twee tenslotte. “Schat dat is gewoon allemaal een verkooptruc, je geeft nu al het geld uit, zelfs meer, en we zijn echt niet goedkoper uit”. “In het ergste geval raakt het straks nog over datum, en dan gooien we het allemaal weg.” Ze keek hem ongelovig aan, “Ik heb anders al 100 euro bespaard de afgelopen week.” “Ja dat geloof ik wel schat, maar om zoveel te besparen, heb je minstens dat zelfde bedrag uitgegeven,”zei hij. “En het is niet zo dat we nu een paar weken geen boodschappen hoeven doen.“ “Je kan beter een andere weg inslaan, wat je niet nodig hebt, dat koop je niet, en zo bespaar je op de lange duur veel meer.”
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Nieuwe spelshow
Geplaatst op vrijdag 11 november 2011 | 6 Reacties
Na een laatste blik op haar scherm, een laatste controle, drukte ze op enter. Daarmee verzond ze een e-mail naar honderden mensen tegelijk. Iets wat door de wet gezien kon worden als spam. Maar ze had geen andere keuze. Al maanden had ze met vele valse door-stuur-e-mails werkende e-mail-adressen weten te verzamelen. Nu ze er eindelijk genoeg had, vond ze het erg lastig, maar als ze het niet zou doen, dan had ze gelijk al verloren. Ze wilde deze rond zo graag winnen, maar met al die camera’s erbij, werd de strafbare feit wel gelijk vast gelegd.
Camera’s, maanden lang werd elke stap die ze deed gevolgd, dit vanwege een nieuwe spelshow waar ze aan meedeed. Ze nam het namelijk op tegen vier andere kandidaten, en de opdrachten waren echt heel bizar. Maar daar stond tegenover dat ze een behoorlijk geldbedragkon winnen. Ze hoopte alleen maar dat zij deze contest zou gaan winnen. Dat zou alle tijd die ze er aan gewerkt had goed maken. En dan was het nog afwachten of er geen aanklacht tegen haar ingediend zou worden. Want dat zou het dus echt niet waard zijn, dus ze hoopte maar dat ze niet veel adressen van advocaten had gespaard.
Write on Wednesday 60
Geplaatst op woensdag 9 november 2011 | 2 Reacties
Melk(en)
Hij had het er moeilijk mee, al zou hij het nimmer toegeven. De tijden veranderen nou eenmaal, en je moest meegaan. Want als je dat niet deed dan stond je stil en dan kon je je inkomsten wel eens zien dalen. Maar leuk is anders dacht hij, jaren lang was hij al veehouder. Maar dat ze het melken van hem af zouden pakken, dat had hij niet zien aankomen. Het leukste van zijn werk was juist het contact met de dames. Lekker op een krukje onder ze schuiven, en de melk bij ze afnemen. Zijn zoon die sinds een paar jaar in het bedrijf werkte had alles geregeld, nu moest hij voortaan vier rubber dingen om de uiers schuiven. En daar hing dan een zilver glimmende bak aan waar in het melk werd opgevangen. Hij moest toegeven dat het behoorlijk wat tijd bespaarde, en het veel sneller ging. Zijn vrouw stond binnen vanuit het huis naar hem te kijken, het werd dat hij weer naar binnen kwam. Ze was blij dat haar zoon de veranderingen doorvoerde, haar man zou nu vast meer tijd voor haar krijgen. Konden ze eindelijk eens die lang verwachtte vakantie gaan plannen. Het was al zo lang geleden dat ze samen weggegaan waren. Onderwijl schonk ze de koffie en een beker melk in, de mannen zouden immers zo binnenkomen. En dan zou ze het gelijk voorleggen. Het pensioenplan had ze al helemaal uit bedacht.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Vakantieliefde
Geplaatst op vrijdag 28 oktober 2011 | 6 Reacties
Het was één van de mooiste herinneringen die ze had. Een gedachte aan de komende vakantie naar Griekenland, deed haar terug denken aan een andere vakantie. Eentje van heel wat jaren geleden, toen ze nog een puber was. Zestien lentes jong en samen met haar vriendin Else mocht ze afreizen naar Kreta. Hoe ze hun ouders ooit zo gek hadden weten te krijgen, dat wist ze niet meer. Maar dat ze samen deze reis voor geen goud hadden willen missen dat stond als een paal boven water. Wat waren ze jong geweest, nu ze eraan terugdacht.
De tweede dag al was ze als een blok gevallen voor de mooie zoon van de groenteboer. Haar vriendin had het al vakantieliefde genoemd, en zat grappen te maken dat hij elk jaar in het hoogseizoen vast wel elke week een ander had. Maar ze was er doof voor geweest, Diego was prachtig. Met zijn mooie donkere ogen en dat git zwarte haar, had hij haar hart helemaal doen smelten. Ze had al haar moed bij elkaar verzameld en was recht op haar doel af gegaan, nou ja recht, ze had achteraf twee hele dagen verspild.
Write on Wednesday 59
Geplaatst op woensdag 26 oktober 2011 | 14 Reacties
Aandacht
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Eigen zaak
Geplaatst op vrijdag 14 oktober 2011 | 4 Reacties
Al dagen liep ze met de gedachten te spelen om een eigen zaak te beginnen. Ze had een bedrijfsplan opgesteld en was alle voors en tegens, tegen elkaar aan het wegstrepen. Bijna alles had ze uitgedacht en uitgewerkt, ze miste echter nog een paar kleine belangrijke dingen. Zo had ze nog geen naam, wat natuurlijk wel een belangrijk punt was. En ze wist nog niet hoe groot ze zou beginnen. Of ze personeel nodig ging hebben, een pand, dat laatste had ze ook wel nodig. En waar het pand zou moeten liggen.
Ze besloot dat het tijd was om haar plannen te laten beoordelen, dat kon ze op verschillende manieren doen. Haar vrienden vragen het te beoordelen. Of ze kon een onafhankelijke adviseur van de Kamer van Koophandel er eens naar laten kijken. Als het plan goed was, kon ze zich gelijk inschrijven daar. Maar ze kon ook kiezen voor beide opties, of misschien moest ze overal wel van afzien, als ze nu al zoveel twijfels had, hoe zou ze dan als zakenvrouw overkomen? Ze moest het idiote idee wat ze had gewoon met rust laten, dit ging toch nimmer wat worden, niemand zat toch op haar te wachten.
Het onnavolgbare leven van een blogger 03
Geplaatst op woensdag 12 oktober 2011 | 35 Reacties
Lees deel 1 bij Prometheus
Lees deel 2 bij Jokezelf
Ik deed de memorecorder uit en besloot maar eens vroeg naar bed te gaan. Mijn gedachten wilden echter nog helemaal niet rusten, en zo lag ik uren later nog steeds wakker. Het verhaal van de eenzame blogger kon ik maar niet uit mijn hoofd krijgen. Moest ze geen hulp gaan regelen voor deze man? Maar waar vind je hulp voor een eenzame blogger met een grote verbeeldingskracht, die zijn ego was kwijtgeraakt. Nog steeds moe en zonder ook maar een oog dicht gedaan te hebben stond ik weer op. Beneden op de keukentafel lag de memorecorder, maar dat was niet waar zij hem had opgeborgen. Ze wist zeker dat ze hem in haar tas had gedaan. Hoe hij daar gekomen was, bleef voor nu een groot raadsel, of zou Aliza hier ook rondhangen? De virtuele moeder van die eenzame blogger. Een rilling liep tegelijkertijd over haar rug, alleen de gedachte al.
Jeetje, het is pas het eerste interview, begin ik nu al spoken te zien? Ik zette een pot koffie, want ik moest ten slotte wel wakker blijven. Vandaag zou ik het internet zelf eens opduiken, en misschien moest ik voor mijn research zelf eens een blog gaan starten. Als die gast van gister het kon, dan kon het niet zo moeilijk zijn. Dan kon ze eigenhandig nagaan wat er met je gebeurde en haar baas zou haar vast prijzen om deze doordachte actie. Uren later had ze het allemaal precies zo voor elkaar, nou ja ze moest links en rechts nog flink wat aanpassen, de lay-out was het net niet helemaal, de kleur week ook iets af. Het lettertype moest ze even navragen aan een vriend. Ze had aan een andere vriendin een kop-foto gevraagd. Maar verder was ze aardig op weg, dat ze vergeten was te drinken en te eten had ze niet eens door.
Het telefoongesprek met haar baas was niet verlopen zoals ze verwacht had. Ze was nu al twee maanden bezig met het onderzoek naar“Het onnavolgbare leven van een blogger”. Maar hij wilde meer interactie, meer interviews met andere bloggers. Hij vond het geen goed idee, dat zij zonder overleg zomaar de poel van het verderf was ingestapt. Als ze een blog wilde hebben prima, maar niet in zijn tijd. Het was een getouwtrek geweest, maar ze had hem eindelijk over de streep. En hem verteld dat ze als blogger, meer kans maakte om juist de excentriekeling eruit te pakken, dat ze die dan mooi kon benaderen om met ze af te spreken. Er was een gedegen research en kennis nodig, ze wilde immers niet weer met haar mond vol tanden staan, zonder te weten waar ze aan begon. Dat ze inmiddels dagelijks dingen kwijt was, en dat er veel meer gebeurde sinds ze de eenzame blogger had leren kennen, verzweeg ze.
Haar leven bestond nog maar uit één ding, bloggen en resultaten bekijken, de statistieken vertelden haar precies wie haar bezoekers waren, en waar ze vandaan kwamen. Die bracht ze dan in kaart, en soms ging ze een gesprek aan. Via de e-mail had ze al vele vragen aan verschillende bloggers gevraagd. Haar onderzoek schoot aardig op, en ze maakte daarnaast dagelijks vele nieuwe vrienden. Ze logde dat het een lust was, en elk onderwerp dat ze las had ze zelf ook een mening over. En die mening schoof ze niet onder stoelen en banken, nee ze maakte het gelijk tot haar eigen onderwerp, en haar journalistieke talenten, maakten dat ze elke onderwerp zo kon presenteren dat het haar eigen ding was.
Dat haar leven begon te lijken op de man die ze negen weken geleden voor het eerst in een kroeg had ontmoet, was haar totaal ontgaan. Ze had namelijk nog maar één doel in het leven en dat was bloggen.Terwijl ze haar vriendin belde, om de laatste veranderingen aan een nieuwe logo door te geven, was ze ondertussen bezig met de registratie van een zesde blog. Deze zou weer anders zijn, en niemand zou weten dat zij het was. Ze zou zich dit keer als een gehandicapt meisje voordoen, dat door haar moeder misbruikt was, nadat haar vader zelfmoord had gepleegd. Een rol die haar de laatste paar dagen ingefluisterd werd. Dit keer zou ze iedereen om haar vingers winden, en zou iedereen luisteren naar de woorden die zij, Aliza te vertellen had. Deze vrouw had ze volledig in haar macht, ze wist het wel toen ze meegegaan was naar de kroeg. Dit was de persoon die ze precies kon wijsmaken wat zij verteld wilde hebben.
© illustratie Selma
© tekst Aline
Update: Het complete verhaal alle de tien de delen kan je hier vinden
Write on Wednesday 58
Geplaatst op woensdag 12 oktober 2011 | 4 Reacties
Beurs
“Jeetje wat zie jij er uit zeg”, zei Monica tegen haar vriendin. “En bedankt het Moon, niet iedereen hoeft het te zien.” “Sorry Anna ik schrok gewoon, en het was er uit voor ik het door had, kom op ga zitten en bestel wat lekker van me.” Ze doken beide de menu kaart in en bestelde een lekkere kop espresso met een groot stuk appelgebak en slagroom. Ondertussen vertelde Anna dat ze dus van de trap gevallen was, en dat haar gezicht er daarom zo beurs uitzag. Monica moest gelijk denken aan een paar jaar geleden toen zij van de trap was gevallen, dus ze wist uit ervaring dat het nog wel even kon duren. “Ach die kleur trekt vanzelf wel weer weg, wees blij dat je er geen pijn bij hebt.” Anna moest lachen, echt Moon weer die ziet echt alles en iedereen van een zonnige kant. Een bijzondere gave, eentje waar ze wel eens jaloers op was. Moon had natuurlijk helemaal gelijk, het viel op zich best wel mee, echt pijn had ze niet. Het was alleen die hele grote blauw, paarse plek op haar gezicht die alle ogen naar haar deden staren. Daar moest ze gewoon even aan wennen, ze was niet gewend om in het middelpunt te staan. “Moon ik ga even afrekenen, dan kunnen we zo gelijk door.” Vervolgens bleek dat een grotere probleem dan ze had verwacht, ze liep met het schaamrood op haar kaken naar Monica toe. “Moon, kan jij betalen ik schijn mijn beurs thuis te hebben gelaten.”
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Het geheim
Geplaatst op vrijdag 30 september 2011 | 12 Reacties
Ze had moeite met de letters in de juiste volgorde te zetten, waardoor de woorden niet echt te lezen waren. Las ze het nou goed? Stond daar nu echt dat haar moeder twee dochters had gekregen? Ze las de brief van de notaris nog een keer goed door. De testament voorlezing zou over een week zijn en daar zou haar zus bij zijn. Een zus, die zij niet kende, sterker een tweelingzus. Dit moest een vergissing zijn, haar moeder zou het haar echt verteld hebben. Sinds haar vader tien jaar gelden was overleden, deelden ze alles met elkaar.
Zo raar, vorige week was ze er nog en kon ze alles aan haar vragen. En nu, het was allemaal zo snel gegaan. Haar moeder voelde zich niet lekker, besloot naar bed te gaan. Tegen de tijd dat ze bij haar ging kijken, was het al te laat. Ze was in haar slaap heen gegaan, niets geen langdurige ziekte bed. Geen onverwachts ongeluk, geen waarschuwing, compleet onverwachts. De tranen sprongen in haar ogen, ze had geen afscheid kunnen nemen. Ze zou haar nooit meer kunnen vertellen hoeveel ze om haar gaf, wat ze voor haar betekende.
Write on Wednesday 57
Geplaatst op woensdag 28 september 2011 | 6 Reacties
Prikkel
Het bloed drupte al even op de grond. De doorn van de roos had hem goed te pakken genomen. Hij was even de connectie met zijn zintuigen kwijt geweest. Het verliezen van bloed was iets waar hij niet tegen kon, met name wanneer hij er nakeek. Om niet van stokje te gaan besloot hij de getroffen vingers snel te bedenken. Pijn had hij eigenlijk niet, het was echt de geur en de kleur van het bloed. Hij besloot dat hij hier hulp bij nodig had en stapte in zijn auto. Het handigste was gelijk doorrijden naar het ziekenhuis. Daar moesten ze hem kunnen helpen, al zouden ze hem waarschijnlijk uit lachen. Na uitleg en de oorzaak verteld te hebben, keek de arts hem onderzoekend aan. Maar deze zei verder niets en begon het onderzoek. En dat bleek behoorlijk tegen te vallen, een doorn bleek namelijk nog in één van de vingers te zitten. De arts vroeg of hij deze ook voelde, maar het leek wel alsof zijn wijsvinger niet meer in contact stond met e rest van zijn lichaam. Als of de prikkels niet meer doorgegeven werden aan de hersens. Al snel werd duidelijk dat de doorn wellicht iets meer geraakt had, dan aanvankelijk gedacht werd. Een operatie zou meer uitkomst bieden, dan konden ze precies zien wat er binnen allemaal aan de hand was. Een paar uur later kwam hij bij uit zijn narcose, zijn wijsvinger klopte en gaf weer prikkels door, het leed was geleden.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Sjans
Geplaatst op zaterdag 17 september 2011 | 3 Reacties
Het was nog vroeg, toen ze besloot de fiets te pakken. Vandaag zou ze eindelijk eens was kilometers gaan maken. Anders zou de vakantie straks een groot probleem worden. Ze had namelijk een fietsvakantie geboekt door Frankrijk. Maar om daar nu ongetraind mee aan te vangen, leek haar geen goed idee. Met een zorgvuldig ingepakte rugtas liep ze even later naar het schuurtje. Ze pakte haar fiets, sloot de deur achter haar en begon te trappen. Ze had er zin in en met een klein half uurtje was ze de stad uit, nu kon ze eindelijk genieten van de natuur, de zon en al het moois wat er te zien was. De zon wat had ze die gemist de laatste tijd, de laatste paar maanden had ze alleen maar wolken en regenbuien gezien. En die bleken niet echt uitnodigend voor een lange fiets rit.
De Foto
Geplaatst op vrijdag 19 augustus 2011 | 8 Reacties
Met de camera in de aanslag, lag hij daar al uren in het gras. Hij was vanmorgen heel vroeg weg gegaan, hij wilde vandaag een serie foto’s van een groep wilde zwanen maken. Maar ze lieten zich nog niet zien. Hij pakte nog eens de thermosfles, om erachter te komen dat deze nog maar een halve kop koffie bezat. Jammer, hij had toch meer moeten meenemen. Terwijl hij het kleine beetje vocht naar binnen werkte, hoorde hij eindelijk het geluid waar hij de hele tijd op zat te wachten. Hij liet zijn beker vallen, en ging met zijn camera in de aanslag zitten.
Hij vermaakte zich prima, nu dat de wilde zwanen recht op hem af kwamen, zonder dat ze door hadden dat hij daar was. De ene foto naar de andere foto, drukte hij af. Twee uur later ging hij meer dan tevreden naar huis. Zich onderweg afvragend, of alles wel goed gegaan was, of hij niet nog wat meer had moeten schuiven. Andere lenzen erop had moeten zetten, kortom hij was tijdens het rijden, de hele sessie nog eens aan het nalopen. Wetende dat hij er nu niets mee aan kon veranderen.
Write On Wednesday 56
Geplaatst op woensdag 17 augustus 2011 | 17 Reacties
Spel(en)
"Nee joh, je doet het helemaal fout, jij kan ook echt niets”. “Nietes, het moet zo, ik kan echt wel wat hoor”. “Welnee, zo moet dat helemaal niet, wacht maar ik vraag mijn moeder wel”. “Zij heeft het me namelijk zo uitgelegd”. “En wat kan mij dat schelen, ik heb gewoon de spelregels gelezen”. “Daarin staat dat ik gelijk heb in deze situatie. En zo ging het de hele dag door, Hans en Leo wilden wel graag samen een spel spelen. Maar over de regels van een spel werden ze het nimmer eens leek wel. Hun moeders werden er gek van. “Ik heb geen idee wat we moeten doen, het lijkt wel of ze gewoon niet tegen hun verlies kunnen”. “Elke keer weer proberen ze er regels bij te maken en te verzinnen, zelfs bij een spel als mens-erger-je-niet”. Beide moeders moeders schoten daarna gelijk in de lach “Kan jij je onze variant op ganzenbord nog herinneren?” “Alleen wij wisten de regels, en wie er ook maar mee wilde spelen, moest het spel altijd anders spelen”. “Het lijkt inderdaad wel alsof de heren weten hoe wij vroeger met spellen omgingen”. Wat er op neer kwam, dat Hans en Leo het van hun moeders geleerd hadden. Welke eigenlijk nog immer zo spellen speelde, maar pas door de kinderen door kregen, dat dit niet de slimste manier was. Ze wisten beide donders goed, dat ook zij niet tegen hun verlies konden.
© Aline
Geschreven voor Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Woens Wil 19
Geplaatst op woensdag 17 augustus 2011 | 4 Reacties
Verliefd (deel 8, slot)
Lees eerst deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6 en deel 7
Mariska wist niet waar ze kijken moest, zo verbaasd was ze van deze bekentenis. “Laten we wat bestellen, en elkaar leren kennen”, bracht ze voorzichtig uit. “Ten slotte krijgen we niet elke avond een diner aangeboden”. Dat laatste brak het het ijs, ze namen de kaart. “Je hoeft niet op de prijs te letten, mijn broer heeft een geweldige baan”. Gelijk een goede opening om hem naar zijn werk te vragen en uit te vissen wat hij zo al deed. “Ik ben rechten gaan studeren, maar dat lag me niet zo”. “Daarna heb ik een jaar rond gereisd en ben ik een boek gaan schrijven, dat laatste heb ik in het Nederlands gedaan”. “En dat was tevens de reden waarop ik besloot terug te keren naar Nederland”. Al snel was duidelijk dat ze met zijn drieën terug gekomen waren, daar hun ouders overleden waren. Er was niets meer wat ze in Amerika hield. Hij was nog wel van plan geweest haar op te gaan zoeken. Sterker hij was de onbekende man die laatst bij haar voor de deur had gestaan. Op het laatste moment had hij zich bedacht, hij wilde haar niet storen. het eten was lekker, het gezelschap was perfect. Ze zaten om de beurt op de praatstoel, en hadden elkaar veel te vertellen. Tijdens het praten sloeg duidelijk de vonk over, ze zaten als twee verliefden te genieten. Het begin van een mooie relatie was hier begonnen, en dat alles dankzij het snel handelen van Anton.
© Aline
Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier
Invalshoek 003
Geplaatst op dinsdag 16 augustus 2011 | 8 Reacties
Radio – Nostalgie
“Oma, kan u me dat verhaal van die piraat nog eens vertellen?” Oma keek haar kleindochter aan, bij het zien van het blije vrolijke gezichtje smolt ze. Hoe kun je zo'n kind nou iets weigeren, zat ze in gedachte te bedenken. “Oma, doet u het alstublieft?” Merel bleef het oma maar vragen. “Oké, ben je er klaar voor?” “Lang, lang geleden was er eens een kapitein, die met zijn bootje op water….” “Nee, oma niet van de zee-piraat, ik bedoel dat van die radio-piraat”. Oma moest even nadenken en begon opnieuw. “Lang geleden als klein meisje, luisterde ik op de radio naar muziek, toen ik er een ander bericht door heen hoorde”. “Ik besloot te kijken of ik dat bericht kon vinden, en dat bleek vrij makkelijk te gaan”. “En zo herkende ik daar op de radio een paar bekende jongens stemmen”. “Zij waren een heus radio programma aan het maken, en hadden vele luisteraars”. “Jouw oma, Merel zij luisterde naar elke uitzending, elke avond twee uurtjes, en in het weekend vier uurtjes, en als we geluk hadden nog meer”. “De mooiste muziek, de leuke spelletjes en je kom plaatjes aanvragen”. “Duurde echter te kort voor mij, want opeens waren ze weg, omdat de politie ze gevonden had”. “Radio piraten waren namelijk strafbaar in die tijd, de jongens zijn bijna al hun platen kwijt geraakt”.
© Aline
Geschreven voor Invalshoek, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties
Schrijfveren 005
Geplaatst op dinsdag 16 augustus 2011 | 8 Reacties
Medeplichtig
“Vertel nog eens precies hoe het gegaan is?” Vroeg de politieagent die tegenover hem zat. “Daarmee bedoel ik de waarheid, geen leugen, dit is echt je laatste kans”. Hij zuchtte diep en dacht na, hij had een paar opties. De waarheid vertellen, liegen of wachten op zijn advocaat. De laatste zou hem schuldig laten lijken, de tweede zou uit kunnen komen, en dan was hij alsnog de klos. De eerste keuze leek hem het veiligste, maar dan wilde hij wel een deal maken. “Als ik u vertel wat er precies afspeelde, wat gebeurd er dan met mij?”, vroeg hij onzeker. “Dat hangt helemaal van jouw aandeel af, ik kan je nu niets beloven”. Hij moest even nadenken, geen belofte, waarom zou hij dan de waarheid vertellen, en het zich zelf moeilijk maken. “Sorry, maar waarom zou ik u de waarheid vertellen, zonder gecompenseerd te worden?” “Het is uw taak om uit te zoeken wat er gebeurd is, het is niet aan mij, om het mezelf nog moeilijker te maken”.
Spannend gesprek
Geplaatst op vrijdag 12 augustus 2011 | 10 Reacties
“Dit moeten we vaker doen, samen gewoon er even tussen uit” zei Cora. “Inderdaad, dit moeten gewoon elke maand minstens een keer doen” klonk het aan de aan de andere kant van de lijn. De dames maakten gelijk een afspraak voor de volgende maand. “Zet je het in je agenda Elise, dan kunnen we het niet vergeten?” Terwijl ze dat zei, klonk er een hele luide knal. Zo luid dat beide meiden even stil werden. “Heb je dat gehoord Elise, die knal, het leek wel een schot van een pistool of zo?” “Ja, Cora ik hoorde het ook, het klonk …”
Woens Wil 18
Geplaatst op woensdag 10 augustus 2011 | 4 Reacties
De date (deel 7)
Lees eerst deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6
“Sorry Mariska, ik had echt geen idee wat mijn broer van plan was”. “Eva had me vanmiddag gebeld dat we met zijn drieën uit eten zouden gaan hier”. “Ze hebben met geen woord over jou gesproken, en aan jouw reactie te zien, hebben ze jou ook niets verteld”. Mariska keek nog eens een keer naar Chris, waarom had Chris haar nimmer iets verteld, ze besloot het hem gelijk te vragen. “Chris is het waar, dat jij altijd een oogje op mijn gehad hebt?” “Ja, Mariska, daar moet ik Anton gelijk inegeven, maar omdat jij zijn vriendin was, heb ik mijn mond gehouden”. “Pas toen we in Amerika zaten heb ik het hem durven zeggen”. “Toen pas realisseerde ik me dat ik de vrouw van mijn dromen kwijt was geraakt”. “Toen pas wist ik dat jij mijn droomvrouw was, dat ik verliefd was op jou”. Mariska keek hem nogmaals aan, ze leken best veel op elkaar die broers. En ze had Chris altijd al een schatje gevonden, maar hij had altijd een vriendin om zich heen gehad. “En die meiden dan die altijd om je heen hingen?” Chris begon gelijk te lachen, “die meiden die stelden niets voor bij jou. Ik probeerde jou jaloers te maken, maar volgens mij heb je me nimmer zie staan”. “Neem het je niet kwalijk, want ik heb je nooit de indruk gegeven dat ik je leuk vond, maar ik baalde wel heel erg toen je Anton’s vriendin werd”. Zo dacht Chris eindelijk zijn de woorden eruit, hij was zeer benieuwd naar haar reactie.
© Aline
Geschreven voor Woens Willekeur, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen kijk dan hier
Zwerfkei
Geplaatst op dinsdag 9 augustus 2011 | 15 Reacties
Daar was het geluid alweer, ze schrok er van. Waar kon dit nare geluid toch vandaan komen? Het leek wel alsof er een bulldozer door de stad heen scheurde. Maar als ze naar buiten keek dan zag ze helemaal niets. En zo ging het al dagen, geen idee wat het geluid was, geen idee waarom ze het hoorde. Ze had de buren zelfs al aangesproken, en allemaal hadden ze het geluid gehoord. Op zich maakte haar dat blij, want dat betekende namelijk dat ze niet gek aan het worden was. Of dingen hoorden die er niet waren. Nu kan je denken wat naïef, maar aangezien ze haar moeder op jonge leeftijd naar het krankzinnigengesticht, hadden moeten afvoeren, omdat zij stemmen en geluiden hoorde die er niet waren. Was Angela meestal erg voorzichtig, wanneer ze dingen niet gelijk thuis kon brengen.Wie ben ik
Verhalen van mij
Hier vind je alle links naar door mijzelf geschreven verhalen en gedichten:
Dinszin
Invalshoek
Photo Monday
Schrijfveren
Vijf van vrijdag
Write on Wednesday
WE-300Fotowerk van mij
Hier vind je alle links naar door mijzelf gemaakte foto's gemaakt met deze Sony camera (en hulpmiddelen):
Bewerking
Black & White (zwart/wit)
Foto cursus/workshop
Foto in Media
Foto project
Foto's
Fotoclub
Natuurgroep
Modelgroep
Macro fotografie
Sport fotografie
Tegenstelling
Thursday Challenge
Zes woorden met beeld
of neem eens een kijkje op mijn
Picasa of FlickrCreatief werk van mij
Hier vind je alle links naar door mijzelf gemaakte creatieve werkstukken:
Betonschilderen
Borduurproject
Breiprojecten
Dakpannen
Geprepareerde boeken
Kaarten
Kettingen
Kids
Koud Porselein
Perkamentpapier
Schilderen op Keramiek
Scrapbook
Shadow Painting
Simpele projecten
Textielverharder
ZandschilderenRecepten van mij
Hier vind je alle links naar de door ons gemaakte recepten, wij vinden heerlijk om samen de keuken in te duiken, sommige recepten zijn door ons zelf bedacht, anderen aangepast, en soms gewoon letterlijk opgevolgd, dus let steeds op de bronvermelding:
Bijgerecht
Dessert
Hoofdgerecht
Salade
Soep
Taarten
Vegetarisch
VoorgerechtOBA
Sinds 24 juli 2011 aangesloten bij de
Onafhankelijke Bloggers Associatie
Roepnaam: