«
»

Schrijfveren 002

Geplaatst op woensdag 13 juli 2011 | 2 Reacties

Hersenschimmen

Lange tijd bleef het stil, ze moest lang nadenken over hetgene dat de dokter zojuist tegen haar gezegd had. “Dus u wilt zeggen dat ik het me allemaal maar vebeeld?” “Dat ik ziek ben, nou ja in mijn hoofd?” “Dat ik dingen zie die er helemaal niet zijn?” Nu was het zo dat Jill een hele grote verbeelding had gehad, als jong meisje. Haar moeder had het altijd grappig gevonden als Jill weer eens uren op haar kamer van alles aan het beleven was. In die tijd dacht ze vast dat haar dochter er overheen zou groeien. Daarnaast was het het vrij handig omdat Jill enigst kind was, en zich altijd leek te vermaken. Haar moeder zou vast weten hoe ze dit gesprek beter kon af doen.



Ze had niet gehoord wat de dokter ondertussen tegen haar gezegd had. “Jill ben je er nog bij, ik leg je net uit hoe het in elkaar zit”. “Als je zo afwezig blijft en zo slecht blijft reageren op vragen, dan zal ik je hier moeten houden ter observatie”. Bij het horen van het laatste woord schoot het weer door haar heen hoe ze hier was gekomen, bij de dokter. Deze was haar door de rechtbank toegewezen. Hij moest namelijk zien te achterhalen of haar conditie gevaarlijk was. Vorige maand was ze tijdens het autorijden namelijk afgedwaald met haar gedachten. Waarbij ze de wekelijkheid niet meer helemaal door had gehad. Althans dat beweerde men, zelf kon ze het zich niet meer herinneren.

Het gevolg was een zwaar auto ongeluk geweest, waarbij meerdere voertuigen op elkaar gebotst waren. Gelukkig was er geen letselschade geweest, en ging het puur om materiele schade. Maar alle andere bestuurders hadden haar als enige schuldige aangewezen, en daarom had ze naar de rechtbank gemoeten. “Jill, wil je nu eindelijk eens terug komen naar de wekelijkheid”. “Je gedachten lijken immer de loop met je te nemen”. “Die hersenschimmen van jou, die gaan je nog eens fataal worden”. “Ik heb geen idee wat ik met je aanmoet, en hoe ik je in deze tijd kan houden, heb je zelf nog iets toe te voegen?” Jill keek hem aan en stond op, omhelsde de lamp en daarna de stoel.

Dit was voor de dokter de druppel die emmer deed overlopen. Deze patient kon gewoon niet de straat op, dat was veel te gevaarlijk. Hij had geen idee hoe ze zich al die jaren staande had weten te houden. Duidelijk was wel, dat ze regelmatig weg was, en daardoor een flink gevaar was voor haar zelf, maar zeker ook voor alle anderen die ze tegen ging komen. Hij liet de zuster weten, dat ze een kamer moest gaan reserveren, dat er een nieuwe patient op haar zat te wachten, hier in zijn spreekkamer. Het zou een zware taak worden, om uit te zoeken welke medicijnen zouden aanslaan. Zodat Jill in de toekomst weer zou kunnen deelnemen in de maatschappij.

© Aline
Geschreven voor Schrijfveren, ook mee doen lees de spelregels en de opdracht hier

Reacties

2 Reacties to “Schrijfveren 002”

  1. Leo
    juli 13th, 2011 @ 13:57

    Intrigerende vertelling. Je voelt affectie voor de dame in kwestie maar direct ook het gevaar dat zij oplevert voor de maatschappij. Je weet dat het beter is dat ze wordt behandeld, maar aan de andere kant, wat is er mis met een beetje wegdromen…We moeten al zoveel…

  2. Aline
    juli 13th, 2011 @ 14:27

    Het mooi van schrijfveren is de manier waarop je gaat schrijven… 15 minuten op de teller en gaan met je verhaal… soms best lastig, want ik had echt geen idee waar ik heen wilde… maar uiteindelijk is het best een leuk verhaal geworden… en ja ik had ook met haar te doen, maar ja als ze een gevaar vormt…

Geef een reactie

Je moet ingelogd zijn om reacties te geven.