«
»

De piano

Geplaatst op vrijdag 29 juli 2011 | 4 Reacties

Ergens in één van de hoeken, achter in de grote kamer bij haar grootouders, stond al jaren een grote zwarte vleugel. Altijd als ze bij haar opa en oma op bezoek was, moest ze even op de kruk ervoor gaan zitten. Niet dat ze ook maar een enkele noot kon lezen, laat staan dat ze wist hoe ze op deze piano moest spelen. Het verbaasde haar keer op keer, dat er nimmer een laagje stof op lag. Dat het er uit zag alsof er dagelijks gespeeld werd, terwijl ze zeker wist dat er niemand meer op speelde. 



De enige die ooit op deze grote piano had gespeeld was haar oom geweest. Dat was altijd genieten, wanneer hij er was en ging zitten waar zij nu zat. De mooiste klanken, de vrolijkste muziek, iedereen werd automatisch blij en ging lachen. Wat een verdriet had iedereen nu, om deze zelfde oom. Hij had twee jaar geleden namelijk een enkelzijdig auto ongeluk gehad. En sindsdien lag hij in het ziekenhuis, in een coma. Dat laatste was de reden dat ze hier vandaag bij elkaar waren. De familie had namelijk een beslissing te nemen, over het in leven laten van hem.

In een andere kamer zaten opa en oma met al hun kinderen en aanhang. Oom Jan was nimmer getrouwd, en had geen kinderen, dus werd de beslissing bij zijn ouders neergelegd. Er moest besloten worden of ze de stekker eruit gingen halen. Al snel werd duidelijk dat iedereen er hetzelfde over dacht. Jan verdiende alle hulp die hij nodig had, en zolang er een kans was dat hij uit zijn coma kon komen, werd de stekker er niet uitgehaald. Alle kosten die het met zich meebracht zouden ze zelf moeten betalen, stond in de brief die op tafel lag.

“In het ergste geval kunnen we de piano verkopen”, zei opa. Daar speelde op dit moment toch niemand op, en de kans dat Jan er ooit op zou spelen werd met de dag kleiner. Bij het horen van deze woorden schrok bijna iedereen. Geen piano bij opa en oma, dat zou wel heel raar zijn. Dat betekende tevens dat er niets meer in dit huis zou staan wat aan Jan zou doen deken. “Pa, we kunnen nog beter gewoon zijn huis verkopen, het is niet dat hij die nodig heeft om te wonen”. “Daarnaast gaan de kosten van de hypotheek nog altijd door”.

Terwijl ze nog aan het praten waren ging de telefoon. Het ziekenhuis belde op, of ze met spoed allemaal daar heen konden. Zo gezegd, zo gedaan, daar aangekomen bleek het goed nieuws te zijn. Jan was op eens gaan praten, zomaar uit het niets, bij toeval was er een verpleegster in zijn kamer bezig. Het besluit van eerder vanmiddag was niet meer van belang. De kans op volledig herstel bleek aanwezig te zijn. Een droom die uitkwam voor haar grootouders, voor iedereen. En haar hoop om ooit les te krijgen van haar oom hoefde ze nog niet te laten varen.

© Aline

Geschreven voor Vijf van Vrijdag, ook mee doen lees de spelregels
Meer verhalen lezen met deze opdracht, kijk dan hier bij de reacties

Categorie: Verhalen, Vijf van Vrijdag

Reacties

4 Reacties to “De piano”

  1. Frans54
    juli 29th, 2011 @ 22:30

    Zou hij gevoeld hebben dat de toekomst van zíjn piano in gevaar was?

  2. Aline
    juli 29th, 2011 @ 23:16

    Ik denk eerder dat hij wist dat ze bij elkaar waren, dat ze het over hem hadden… Wink

  3. ♪Melody♪
    juli 30th, 2011 @ 10:43

    hmmmmm muziek is levensreddend Wink

  4. Aline
    juli 30th, 2011 @ 13:29

    Dat zou het zomaar eens kunnen zijn inderdaad…

Geef een reactie

Je moet ingelogd zijn om reacties te geven.